Uiteindelijk besloot hij terug te gaan naar Japan. Ondertussen had Dhr. Usui ontdekt dat van Boeddha ook wonderbaarlijke genezingen bekend waren. Misschien zou hij wat kunnen leren van het Boeddhisme. In Japan bezocht Dhr. Usui vele Boeddhistische kloosters. Hij was geïnteresseerd in lichamelijk genezen en op zijn vragen kreeg hij steeds hetzelfde antwoord: "Voor ons is het de geest die genezen moet worden, daar zijn wij mee bezig. Het lichaam is van ondergeschikt belang, van een lagere orde". Na verloop van tijd kwam hij in een Zen klooster, daar werd hij voor de eerste keer ertoe aangemoedigd door te gaan met zijn onderzoek. De oude abt was het met hem eens dat het mogelijk moest zijn het menselijk lichaam te genezen zoals Boeddha en Jezus dat eens hadden gedaan, maar dat alle inspanningen al eeuwen lang op het genezen van de geest waren gericht. Hij stelde dat wat op een bepaald moment mogelijk was geweest, opnieuw verwezenlijkt kon worden. Dhr. Usui besloot om voorlopig in dit klooster te blijven en begon aan een lange studie van de Boeddhistisch geschriften en Soetra's (Soetra's zijn kernachtige spreuken die bepaalde hogere wijsheden en vermogens omvatten en die bij een bepaalde manier van aanwending ook een afstemming geven op de Universele Levensenergie, waardoor deze wijsheden en vermogens tot verwerkelijking kunnen komen). Dhr. Usui heeft naast het Japans en Engels ook Chinees en Sanskriet bestudeerd. Dus nu ging hij alle Chinese Soetra's bestuderen die hij kon vinden. Zijn inspanningen leverden weer niets op. Hij besloot de Sanskriet Soetra's te bestuderen. Na lang zoeken vond Dhr. Usui wat hij zocht. In de leringen van Boeddha ontdekte hij formules en symbolen en de beschrijvingen hoe Boeddha kon genezen. Hij had dan wel de kennis herontdekt, maar deze ten uitvoer brengen lukte hem niet. Hoe kon hij deze methode activeren? Want wijsheid en kennis zonder de sleutel om deze te ontsluiten was als water scheppen met een vergiet, je weet dat je iets hebt gevonden maar je kunt er geen grip op krijgen.
Hij besprak zijn probleem met zijn vriend de oude abt. Die adviseerde hem naar de heilige berg Kuriyama te gaan om daar 21 dagen te mediteren en te vasten om zo in contact te kunnen komen met het niveau van de symbolen en de kracht van het genezen te ontvangen. Dhr. Usui ging de volgende dag op weg en beklom de berg Kuriyama. Hij legde 21 steentjes voor zich neer en schoof elke dag een steentje weg. Er gebeurde niets en hij voelde zijn krachten op raken.
Op de 21e dag was hij zich plotseling bewust van een stralend pulserend licht dat vanuit de hemel heel snel naar hem toe kwam. Het werd steeds groter, Dhr. Usui werd bang en wilde opstaan en wegrennen. Uiteindelijk drong het tot hem door dat het een of ander teken moest zijn.
Het licht trof hem in het midden van zijn voorhoofd, als in luchtbellen zag hij de symbolen die hij tijdens zijn studie ontdekt had. De sleutel tot genezen, zoals Boeddha en Jezus het hadden gedaan. Het leek wel of de symbolen in zijn geheugen branden. Toen Dhr. Usui bijkwam en de trance over was, voelde hij zich niet langer uitgeput. Ook zijn stijfheid en het gevoel van honger van de vorige dagen waren verdwenen. Hij verbaasde zich, dat hij over zoveel kracht beschikte en zich zo verjongd voelde. Dit was het eerste wonder van die morgen.
Hij begon de berg af te dalen om zijn vriend de abt zijn ervaringen te vertellen. In zijn haast struikelde hij en stootte zijn grote teen tegen een steen. Zich instinctief bukkend greep hij naar zijn teen, zij hand en teen werden "heet" en tot zijn verbazing hield het bloeden op, de pijn verdween. Dat was het tweede wonder. Omdat hij honger had, ging hij een herberg binnen en bestelde een groot ontbijt. De waard waarschuwde hem om na zo'n lange vastentijd niet teveel te eten. Hij at echter de hele maaltijd zonder enig negatief gevolg. Dat was het derde wonder. De kleindochter van de waard had al dagen lang erge kiespijn. Met haar toestemming legde Dhr. Usui zijn handen op haar wangen en na een paar minuten begon de zwelling weg te trekken. Ze voelde zich een stuk beter. Ze dankte Dhr. Usui. Dat was het vierde wonder op die dag.
Dhr. Usui keerde terug naar het klooster waar de abt op sterven lag. Snel spoedde hij zich naar het ziekbed, knielde neer en legde zijn handen op de buik van zijn vriend. Deze sloeg na enige tijd zijn ogen op. Dhr. Usui vertelde wat er gebeurd was die dag. Van zijn teen, het eten, de kleindochter van de waard, en nu de genezing van zijn vriend. Zoveel wonderen op een dag. Ik geloof dat GOD mij een geschenk heeft gegeven sprak Dhr. Usui. De volgende dag stond de abt totaal genezen op en riep monter uit dat hij aan het werk moest. Ze noemden de kracht van Dhr. Usui " REIKI " en overlegden wat Dhr. Usui ermee moest doen. Dhr. Usui besloot in de bedelaarswijk van Kyoto te gaan werken. De mensen die daar woonden te genezen en hun leven draaglijker te maken. In 1923 na de Kanto-aardbeving in Tokio behandelde hij vele slachtoffers. Hierdoor werd hij snel bekend als "heler".
Hij bleef ongeveer zeven jaar in de sloppen en behandelde vele zieken. Zieken en zwakken stuurde hij na hun genezing als sterke mensen erop uit om werk te vinden. Maar na verloop van tijd zag hij dezelfde gezichten terug. Op zijn vraag waarom ze geen nieuw leven begonnen waren, antwoordden de mensen dat werken hun moeilijk gevallen was en dat ze liever bedelaars bleven. Dhr. Usui was diep geschokt. Hij zag in dat hij iets vergeten was; Hij had veel aandacht besteed aan de symptomen, maar had hen niet geleerd waardering voor hun lichaam en het leven te hebben. Hij had hun geen dankbaarheid geleerd. Hij zag in dat hij door REIKI zo maar weg te geven, alleen maar hun bedelaars instelling had versterkt. Hij zag nu duidelijk dat het belangrijk was energie uit te wisselen. Mensen moesten wat teruggeven voor wat zij ontvingen, want anders had hun leven geen waarde. In de volgende dagen stelde hij de beginselen van REIKI op, die je verderop in dit boek vindt.
Kort daarna verliet hij de sloppen en keerde terug naar Kyoto. Hij begon overal in Japan onderricht te geven. Eveneens in deze periode begreep hij het doel van de symbolen die hij in zijn visioen had gezien. Hij zou ze gebruiken om mensen op de juiste golflengte af te stemmen, zodat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen welzijn zouden kunnen dragen. Door hun te helpen bij het versterken van hun energie, zou hij de mensen een grotere stap kunnen laten zetten naar hun eigen meesterschap. Hij begon anderen tot leraar op te leiden; jonge mannen die hem op zijn reizen konden vergezellen. Een van zijn leerlingen, in 1925 ingewijd als Master, te weten Dhr. Chujiro Hayashi, een gepensioneerde marineofficier, heeft ook zijn leven aan Reiki gewijd.
Dhr. Hayashi was een heel andere man en zag, als ex-militair, het belang van een structuur. Hij veranderde het ±6 Graden systeem naar wat we nu kennen het 3 Graden systeem. Voor de behandeling van mensen en om ze de Reiki beginselen te leren, stichtte hij twee klinieken. Een in Kyoto en een andere in Tokio. Deze werden druk bezocht. Dhr. Hayashi ontdekte dat Reiki vanzelf naar de plaats van het lichamelijke symptoom stroomt en daarbij de oorzaak oplost. Reiki vult het tekort aan levensenergie aan en laat het lichaam in het geheel herstellen. Maar ook stelde Dhr. Hayashi vast dat alleen met een positieve manier van denken en een goede manier van leven iemand blijvend kon genezen. Hij benadrukte dus ook het belang van de Reiki beginselen. De wijze waarop hij les gaf kwam hier op neer. Voor de eerste graad moest men een periode van 3 maanden één dag per week vrijwilligerswerk bij hem doen. Voor de tweede graad was dit een periode van 9 maanden en voor hen die de mastergraad mochten doen was de periode 2 jaar.
Op een dag in 1935 werd, door een medewerker van een naburig ziekenhuis een jonge vrouw uit Hawaï, van Japanse afkomst, de kliniek in Tokio binnen gebracht. Deze vrouw, Hawayo Takata, was naar Japan gekomen om zich aan een tumor te laten opereren. Daar zij echter ook hartpatiënte was, kon een operatie onmogelijk uitgevoerd worden. In het Ziekenhuis werkte op dat moment een vrouw die ook verbonden was aan de Reiki Kliniek van Dhr. Hayashi.
Toen zij met Mevr. Takata in contact kwam adviseerde zij haar een paar Reiki behandelingen te nemen, in de kliniek van Dhr. Hayashi. Ze werd daar iedere dag met Reiki geholpen. Na enige tijd verdwenen de hartproblemen en ook genas ze van de tumor. Mevr. Takata was onder de indruk van REIKI en besloot zelf de techniek te leren. Toen ze helemaal gezond was en erom vroeg, werd het haar geweigerd. Dhr. Hayashi ging er vanuit dat alleen Japanners die in Japan woonden tot de cursus konden worden toegelaten. Mevr. Takata kon zich hier niet bij neerleggen, was zeer vastberaden en gaf niet op. Ze ging nogmaals naar Dhr. Hayashi en vertelde hem van haar gevoelens over Reiki. Haar vastberadenheid leverde uiteindelijk het gewenste resultaat op en ze werd tenslotte opgeleid in de technieken die bij de eerste Graad en de tweede Graad van Reiki horen. Ze keerde naar Hawaï terug en opende daar een praktijk. Tijdens een bezoek van Dhr. Hayashi aan Hawaï in Feb. 1938 werd ze Reiki Master. Spoedig na haar inwijding keerde Dhr. Hayashi terug naar Japan. Enige tijd later had Mevr. Takata een intense droom. De droom vertelde haar, dat ze naar Japan moest om Dhr. Hayashi op te zoeken. Toen ze daar aankwam, vertelde hij haar en alle andere Masters die daarbij aanwezig waren, dat er een oorlog op komst was en wat hun taak zou zijn. Ook zei hij waar zij naar toe moesten gaan om niet in moeilijkheden te komen. Ze moesten veilig zijn om het "Reiki Systeem" te beschermen. Op een dag in 1941 verliet Dhr. Hayashi, gekleed in een ceremonieel gewaad, bij voile bewustzijn en te midden van zijn familie en vrienden zijn lichaam.
Mevr. Takata gaf haar hele leven aan Reiki, vele jaren onderwees en genas zij mensen. Maar ook voor haar kwam de tijd dat zij haar kennis moest doorgeven. Pas in de jaren '70 begon zij anderen tot Master op te leiden. Haar kleindochter, Phyllis Lei Furomoto, die als jong meisje de eerste Graad inwijding ontving, was de hoop van Mevr. Takata om haar in haar Reiki Lijn op te volgen. Maar Phyllis ging naar de Universiteit en begon daarna een maatschappelijke carrière. Hoewel Mevr. Takata haar regelmatig vroeg zich te willen verdiepen in de studie van Reiki, ontweek Phyllis het antwoord. Ze heeft het te druk met andere dingen. Pas als ze 27 is en de jaren 70 ten einde lopen, ontvangt Phyllis de 2e graad inwijding. Mevr. Takata gaf Phyllis op 30 jarig leeftijd de Master inwijding. Uiteindelijk ging zij met haar grootmoeder mee op haar reizen om Reiki bekendheid te geven. Tijdens een van die reizen werd Mevr. Takata ernstig ziek en moest Phyllis de rest van de tour afmaken. Op dat moment begint haar trainingsperiode pas goed. Phyllis voelt nu de verantwoordelijkheid die haar positie met zich mee brengt. Men ziet dat ze groeit in wijsheid als ze de kracht van Reiki als leraar in haar leven accepteert.
Toen Mevr. Takata overleed, op 11 December 1980 had ze 22 Reiki Masters getraind in de USA en Canada. Ruim een half jaar na haar dood besloten de 21 door Mevr. Takata ingewijde Reiki Masters, Phyllis te benoemen tot haar opvolgster als Reiki "Grand" Master (Dit is een "westerse" titel, in Japan spreken ze over de "President" van de organisatie). Deze "lijn" is er één van velen en we hebben het aan Mevr. Takata te danken dat Reiki naar het "westen" is gebracht. Vandaag de dag zijn er duizenden Reiki Masters, die over de hele wereld Reiki onderwijzen.
